Powiat Otwocki, województwo mazowieckie

W tym roku, ze względu na trwającą w naszym kraju pandemię koronawirusa oraz obowiązujące zalecenia, wielu z nas nie zapali świeczki zarówno na grobach swoich bliskich, jak i osób zasłużonych dla naszego regionu. Dlatego powstała inicjatywa, która pomoże w innym sposobie ich upamiętnienia. Poniżej znajdziecie sylwetki tych, którzy zasłużyli się dla naszych lokalnych społeczności, a których już nie ma pośród nas. Zachęcamy do chwili zadumy...

Zdzisław Bradel (1950-2020)

Poeta, działacz opozycji antykomunistycznej pośmiertnie odznaczony krzyżem komandorskim, współtwórca pisma 'Spotkania', jeden z założycieli polskiego ruchu wspólnot katolickich comunione liberazione. Dawny przewodniczący Rady Miejskiej w Józefowie i radny Otwocka, gdzie pełnił także rolę Rzecznika Prasowego Prezydenta Miasta. Radny Rady Powiatu Otwockiego w kadencji 1998 - 2002. Prywatnie ojciec dwóch córek i miłośnik poezji rosyjskiej. 

Prezydent Miasta Otwocka w latach 1998-2001, Prezes otwockiej spółki OPWiK w latach 2019-2020. Zmarł 31 stycznia 2020 roku. Urodził się w Otwocku 23 maja 1960 roku. Ukończył studia ekonomiczne w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie oraz studia podyplomowe na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1987-1990 był pracownikiem SGPiS w Katedrze Ekonomiki Konsumpcji, a w 1994 roku rozpoczął pracę w Urzędzie Miasta Otwocka jako inspektor w wydziale realizacji budżetu. Dzięki swojemu zaangażowaniu pracę na rzecz mieszkańców miasta został pełnomocnikiem prezydenta ds. społeczno-ekonomicznych, a następnie w latach 1995-1998 sprawował funkcję wiceprezydenta Miasta Otwocka. W 1998 roku, zgodnie z wyborem Rady Miasta, został prezydentem Miasta Otwocka. W 2001 roku złożył rezygnację z zajmowanego stanowiska, jako wyraz sprzeciwu wobec politycznych układów. Był człowiekiem zasad i wartości.

Radna Rady Gminy Osieck w latach 2010-2014, wieloletni nauczyciel historii w Szkole Podstawowej w Osiecku, mieszkanka Osiecka. Czynnie działała na rzecz mieszkańców Gminy Osieck. W 2010 roku pomogła zorganizować po raz pierwszy „Gwiazdkę do Nieba” w Osiecku, która jest kontynuowana co roku. Zmarła dnia 16 lipca 2020r.

Ks. Tadeusz Zenon Firysiuk (1961-2018)

Urodził się 5 maja 1961 r. w Łomazach. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk kard. Józefa Glempa 28 maja 1987 r. 12 lutego 1996 r. został mianowany administratorem, a od 3 maja tegoż roku pełnił urząd proboszcza nowo erygowanej parafii pw. św. Pawła Apostoła w Zakręcie. Tworzył jej struktury administracyjne, wybudował kościół i plebanię. Dzięki jego staraniom powstał cmentarz parafialny. 24 grudnia 2007 r. abp Sławoj Leszek Głódź odznaczył go przywilejem rokiety i mantoletu. Za "pełnioną posługę duszpasterską, zasługi położone na płaszczyźnie społeczno-kulturalnej, oddanie Gminie Wiązowna i jej mieszkańcom oraz budowę kościoła w Zakręcie" otrzymał tytuł "Zasłużonego dla Gminy Wiązowna". Zmarł 12 grudnia 2018 r.

Podróżnik, przewodnik i reporter, dziennikarz "Linii Otwockiej". Ukończył studia ekonomiczne na SGPiS. W wyuczonym zawodzie pracował krótko, najpierw w Instytucie Handlu Wewnętrznego, potem w otwockim biurze podróży Syrena. Jego żywiołem były jednak wyjazdy i to one stały się sposobem na życie. Został przewodnikiem, najpierw beskidzkim, potem tych uprawnień przybywało, m.in. na Mazowsze i dolinę Biebrzy. Z czasem zaczął też pracę pilota wycieczek zagranicznych w biurze LogosTour. Od dziecka kochał podróże. Polskę zjechał wzdłuż i wszerz, szczególnie ukochał całą ścianę wschodnią, od Bieszczad po Biebrzański Park Narodowy i Suwalszczyznę. Miał też ogromną słabość do Ukrainy i Rumunii, gdzie wracał wielokrotnie. A gdy zaczął zwiedzać świat, te gorące uczucia spłynęły także na Afrykę.

Była rodowitą otwocczanką, urodzoną 16.04.1945 r. Karierę zawodową rozpoczęła w Urzędzie Statystycznym w Warszawie, następnie pracowała przez 34 lata na stanowisku kadrowej w Wydziale Oświaty i Wychowania w Otwocku. W 1990 roku podjęła pracę kadrowej w Urzędzie Miasta w Otwocku, gdzie przepracowała 10 lat, do czasu przejścia na emeryturę w 2000 roku. Była także specjalistą ds. ekonomicznych w byłym Liceum Medycznym w Otwocku. Cechowała ją koleżeńskość i wysoka kultura osobista oraz życzliwość wobec współpracowników i interesantów. Udzielała się społecznie na rzecz kobiet, środowiska oświatowego i dzieci w TPD. Za całokształt pracy zawodowej i społecznej została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi. Otrzymała również odznaczenia: Zasłużony dla Województwa Warszawskiego, Złotą Odznakę Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz Złotą Odznakę Ligi Kobiet.

Rodzinny majątek Hilarego Koprowskiego położony był w samym centrum Celestynowa. Profesor spędził w nim szczęśliwe dzieciństwo. Wraz z wybuchem wojny przeniósł się wraz z żoną do Włoch, skąd wyemigrował przez Amerykę Południową do Stanów Zjednoczonych gdzie mieszkał wiele lat.
Jako wynalazca szczepionki przeciw polio (9 milionów dawek przekazał bezpłatnie do Polski w latach 50-tych) kierował Instytutem Wistara w Filadelfii; Instytutem Biotechnologii i Zaawansowanej Medycyny Molekularnej oraz Centrum Neurowirusologii na Uniwersytecie Thomasa Jeffersona w Filadelfii. Założył Fundację im. Koprowskich, która wspiera rozwój nauki w Polsce oraz współpracę naukową polsko – amerykańską. Będąc czynnie zaangażowanym w specjalistyczne badania lekarzem, jednocześnie był pasjonatem muzyki (sam komponował utwory muzyczne), poezji i sztuki, dlatego uznawano go za prawdziwego człowieka renesansu.
W 2007 z postanowienia Prezydenta RP został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w działalności naukowej i charytatywnej dla dobra społeczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej". W tym samym roku jako osoba szczególnie zasłużona dołączył do grona Honorowych Obywateli Gminy Celestynów. W 1998 roku uhonorowany Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 2018 roku pośmiertnie został odznaczony Orderem Orła Białego jako wyraz szacunku wobec zasług poniesionych dla pożytku Rzeczpospolitej Polskiej. Nosił również miano Kawalera Orderu Uśmiechu, międzynarodowe odznaczenie nadawane za działania przynoszące dzieciom radość.

Stanisław Kruszewski (1943-2020)

Absolwent Politechniki Warszawskiej, z zawodu inżynier mechanik. Przez około 10 lat pracował w biurze projektowym w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Przemysłu Drzewnego na stanowisku kierownika pracowni projektowej. Był prywatnym przedsiębiorcą w latach 1982-1995, a także przewodniczącym Społecznego Komitetu Gazyfikacji Miasta Józefowa. Mieszkaniec Józefowa od 1964 r. Został radnym II i III kadencji Rady Miejskiej w Józefowie w latach 1994–2002. W latach 1995 – 1998 pełnił funkcję Zastępcy Burmistrza Józefowa. Natomiast w latach 1998 – 2018 piastował urząd Burmistrza Miasta Józefowa.

Wielokrotnie, pod rządami Stanisława Kruszewskiego, Miasto Józefów zajmowało w licznych rankingach czołowe miejsca (m.in. „Złota Setka Samorządów”, „Miasto Dbające o Finanse Mieszkańców 2013”, „Modernizacja Roku 2017”). Stanisław Kruszewski w 2015 r. został najlepszym włodarzem 25-lecia. Ówczesny Burmistrz Józefowa otrzymał Złotą Perłę Samorządu w Rankingu 25-lecie „Dziennika Gazety Prawnej” w kategorii włodarzy miast do 100 tys. mieszkańców. W latach 2018-2020 pełnił funkcję Członka Zarządu Powiatu Otwockiego.

Ks. kan. Krzysztof Krzesiński (1962-2017)

Urodził się 6 marca 1962 r. w Skierniewicach. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk kard. Józefa Glempa 20 maja 1989 r. W posłudze kapłańskiej pracował jako wikariusz w parafiach: Św. Wawrzyńca w Gliniance (1989-1991), Św. Józefa Oblubieńca NMP w Legionowie (1991-1994; parafia należąca do ordynariatu polowego). Był kapelanem stacjonującej w Białobrzegach Jednostki Wojskowej (1993-2007). 15 czerwca 1993 r. został skierowany - jako administrator - do tworzącego się ośrodka duszpasterskiego Bł. Karoliny Kózkówny w Białobrzegach. Był organizatorem i pierwszym budowniczym tej parafii. Proboszczem został mianowany 18 listopada 1994 r. i pełnił tę funkcję do czerwca 2007 r. Wówczas został mianowany proboszczem Parafii Św. Wawrzyńca w Gliniance. 24 grudnia 2010 r. abp Henryk Hoser SAC odznaczył go przywilejem rokiety i mantoletu. Zmarł 22 lutego 2017 r.

Radny Rady Powiatu Otwockiego kadencji 2010 - 2014. Wieloletni Radny Rady Miasta Otwocka (kadencji 1990-1994 i 1994-1998), Wiceprzewodniczący Rady Miasta Otwocka (w latach 1994-1998), członek Rady Seniorów w Otwocku, nauczyciel w Zespole Szkół nr 2 w Otwocku im. Marii Skłodowskiej-Curie w Otwocku, jeden z autorów inicjatywy obywatelskiej „Prawda-Pamięć-Przebaczenie”, łączącej rodziny katyńskie, dzięki której wybudowano w Otwocku pomnik „Katyń 1940”, wieloletni Prezes i Członek Zarządu Stowarzyszenia Klub Twórczego Myślenia, jeden z autorów i inicjatorów porozumienia o współpracy partnerskiej z miastem Szumsk, a przede wszystkim niestrudzony społecznik, zaangażowany w pomoc Kresom Wschodnim, współpracę międzynarodową, krzewienie patriotyzmu i działań na rzecz rozwoju miasta Otwocka.

Urodził się 18 czerwca 1960r. w miejscowości Górki koło Osiecka w powiecie otwockim. Wychowywał się jako jedyne dziecko w rodzinie Aleksandry i Tadeusza Lasockich. W 1967 roku rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej w Osiecku. Ukończył ją w 1975 roku. W latach 1975 -1979 kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. 2. Pułku Nocnych Bombowców „Kraków” (obecnie LO im. Marszałka Józefa Piłsudskiego) w Garwolinie w klasie o profilu humanistycznym. W czwartej klasie został finalista Ogólnopolskiej Olimpiady Geograficznej i Olimpiady Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym. Otrzymał indeks na studia dzienne Uniwersytetu Warszawskiego na wydział Geografii i Studiów Regionalnych. Ukończył studia i obronił pracę magisterską w 1983 roku. Po studiach, od roku 1984 do roku 1987 był doktorantem, a następnie w latach 1987- 1990 – asystentem w Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Polskiej Akademii Nauk. Przedstawiciele społeczności lokalnej poprosili Władysława Marka Lasockiego, aby zrezygnował z pracy w Warszawie i wrócił do rodzinnej ziemi osieckiej, co też się stało. W lipcu 1990 roku rodzina Lasockich zamieszkała w Osiecku.
Od 1 lipca 1990 roku nieprzerwanie do 19 lutego 2014 roku z woli mieszkańców, pełnił funkcję wójta Gminy Osieck. Przez 24 lata rozwijał małą ojczyznę - Gminę Osieck. Realizował zadania z pasją i poświęceniem. Wójt Gminy Władysław Marek Lasocki w procesie powszechnych wyborów został wybrany do Rady Powiatu na kadencję 1998-2002. Za całokształt dokonań Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Bronisław Komorowski uhonorował długoletniego wójta Gminy Osieck Złotym Krzyżem Zasługi. Podczas uroczystości pogrzebowych żonie zmarłego wójta Elżbiecie Lasockiej odznaczenie wręczył wojewoda mazowiecki – Jacek Kozłowski.

Porucznik Wojska Polskiego, wielka patriotka, weteranka walk o Polską Niepodległość, członkini Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Warszawa – Powiat Koło nr 4 „Fromczyn” Otwock, odznaczona „Złotą sosenką" za swoje niestrudzone zaangażowanie w krzewienie patriotyzmu pośród mieszkańców Otwocka. Genowefa Rębkowska była wielokrotnie odznaczana za swoją patriotyczną działalność oraz społecznikowską postawę: uhonorowana Medalem Wojska Polskiego, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Partyzanckim, a także wyróżniona Odznaką Tysiąclecia za działalność społeczną, Odznaką Pamiątkową „Akcji Burza” oraz Złotą Odznaką Honorową za zasługi dla Warszawy.

Wieloletni Radny Rady Miasta Otwocka (kadencji 2002-2006 i 2010-2014).

Radna Rady Miasta Otwocka (kadencji 2014-2018 i 2018-2019)

Tadeusz Sułowski urodził się w 1929 r. w Warszawie, pochodził z rodziny ziemiańskiej. Od 12 roku życia był w harcerstwie. W 1943 r. dostał się do Armii Krajowej, w której walczył jako żołnierz w 7. Pułku Piechoty "Garłuch" na Okęciu. Był też Powstańcem Warszawskim, żołnierzem z oddziału Antoniego Hedy „Szarego”. Więzień KL Auschwitz. Po wojnie Żołnierz Wyklęty. W ubiegłym roku, z rąk Ministra Obrony Narodowej, Tadeusz Sułowski odebrał nominację na stopień majora.

Muzealnik, regionalista i działacz społeczny. W 1993 r. Jan Tabencki zainicjował powstanie Muzeum Ziemi Otwockiej im. Michała Elwiro Andriollego i był jego pierwszym kustoszem. Zapisał się w historii jako pierwszy dyrektor Otwockiego Centrum Kultury. W latach 1996-2003 działał jako prezes Towarzystwa Przyjaciół Otwocka. Należał do najaktywniejszych działaczy Stowarzyszenia Dziennikarzy im. Władysława Reymonta, z którym cyklicznie organizował "Majówkę Reymontowską" w Otwocku. Był także współzałożycielem Polskiego Klubu Ekologicznego „Otwockie Sosny”, a latach 1993-1996 jego prezesem. Po odejściu z OCK powołał do życia pierwsze regionalne muzeum w rodzinnym mieście, tworząc Centrum Historyczne Ziemi Karczewskiej – Muzeum „Stara Plebania”. Jego ogromne zaangażowanie w tworzenie kultury doceniono w 2007 r., odznaczając go Złotym Krzyżem Zasługi. 

Radny Miasta Otwocka kadencji 1998-2002 i 2002-2006, Wiceprzewodniczący Rady Miasta. W 1971 roku uzyskał dyplom Akademii Medycznej w Warszawie. Od początku swojej kariery zawodowej pracował na Oddziale Chirurgii Szpitala Powiatowego w Otwocku. Był wybitnym, wysokiej klasy chirurgiem specjalistą. W 1993 roku został powołany na stanowisko ordynatora 62-łóżkowego Oddziału Chirurgii. Był ceniony przez pacjentów szpitala za fachowe zabiegi operacyjne, troskliwą opiekę. Pełnił funkcję dyrektora Szpitala Powiatowego. Odznaczony Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz honorowymi odznakami za zasługi dla lecznictwa.

Oficer Wojska Polskiego , ppłk w stanie spoczynku, żołnierz Armii Krajowej ps. „Szarak”, kombatant i więzień polityczny PRL, działacz społeczny, wieloletni członek Związku Inwalidów Wojennych RP, a od 2008 r. Prezes Zarządu Okręgu Warszawskiego ZIW, wiceprzewodniczący Rady Kombatanckiej przy Marszałku Województwa Mazowieckiego, wielokrotnie odznaczany mi. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju. Józef Woźniak został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Kołbieli.

Urodziła się 28 maja 1954 roku w Karczewie. Tam spędziła młodość, ucząc się w Szkole Podstawowej nr 2. Lata nastoletnie i ważne przyjaźnie, to czas nauki w Liceum Ogólnokształcącym w Otwocku. Zawodu, który doskonaliła przez całe życie, uczyła się w Studium Ekonomicznym w Otwocku. Pracę zawodową rozpoczęła w administracji szkoły, do której uczęszczała. Pracowała w Zarządzie Dróg w Karczewie, Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Karczewie. Stąd trafiła do Urzędu Rejonowego w Otwocku, po czym od powstania powiatów była Kierownikiem Biura Rady w Starostowie Powiatowym w Otwocku. Po przejściu na emeryturę znów chciała być blisko ludzi, więc podjęła pracę w Spółdzielni Mieszkaniowej w Otwocku.
Praca zawsze była dla niej pasją. Kochała ludzi, lubiła ich poznawać, szanowała wszystkich bez względu na pochodzenie, wykształcenie czy poglądy polityczne. Dyplomacja i poczucie humoru pozwalały jej świetnie odnaleźć się w pracy, którą wykonywała. Stawiała na rozwój, komputeryzacja urzędów nie sprawiła jej problemu, mimo wieku. Jako dojrzała żona i matka zdobyła licencjat Wyższej Szkoły Administracji Publicznej w Ostrołęce. Kochała podróże, poznawanie nowych miejsc i ludzi. W jej duszy zawsze grała muzyka, uwielbiała tańczyć. Ogromne poczucie humoru, dystans do siebie i niezwykły talent do opowiadania dowcipów sprawiały, że była zawsze duszą towarzystwa. Zmarła 27 maja 2018 roku.

Jan Baliński
Za młodu członek i aktywny uczestnik podziemnej AK IV Rejonu Fromczym, autor wielu tomików poezji patriotycznej, redaktor pierwszej książki - broszury o historii Karczewa wydanej z okazji 250-lecia kościoła św. Wita w Karczewie, autor przepięknych Nieszporów Karczewskich oraz Pieśni do Matki Boskiej Karczewskiej do których muzykę skomponował Ryszard Prejzner), w piśmie „Barbakan” opublikował pierwsze artykuły o charakterystycznej, drewnianej architekturze starego Karczewa, współautor Rocznika Karczewskiego.

Kazimierz Baliński (1901-1969)
W 1920 r. brał udział w obronie Warszawy w wojnie z bolszewikami. Zmobilizowany w sierpniu 1939 r. wraz z tysiącami polskich oficerów przebywał w obozie w Starobielsku a potem w sercu Azji skąd trafił do armii Andersa. Bił się w piaskach afrykańskich, zdobywał Sycylię, walczył pod Monte Cassino. Odznaczony został "Gwiazdą za wojnę 1939-1945", "Gwiazdą Italii", "Medalem Wojska", "Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino", medalem "Polska swemu obrońcy", "Odznaką Pamiątkową 2 Korpusu" oraz angielskim "The War Medal". Do Polski powrócił w 1947 r.

Bronisław Buniakowski (1903-1940)
Obejmuje w 1937 r. stanowisko kierownika szkoły powszechnej w Karczewie, ur. 3 września 1903 r. w Podwołoczyskach koło Tarnopola, poprzednio kierownik szkoły powszechnej w Kobryniu. Chciał pracować bliżej Warszawy i takim sposobem znalazł się w Karczewie. Zaraz po objęciu nowych obowiązków podejmuje starania u władz oświatowych budowy w Karczewie nowej szkoły. W Kuratorium uzyskuje poparcie dla swych zamierzeń. Plany te pokrzyżowała wojna. 6 września włożył mundur oficerski, pożegnał się z rodziną i wyruszył na front. Wraz ze swoim 35 pułkiem piechoty brał udział w obronie Brześcia jako dowódca kompanii piechoty. Został wzięty do niewoli i zginął w Katyniu. Jego żona Karolina, pracowała w Szkole Podstawowej przez 35 lat.

Jan Gniadek
Mieszkaniec Karpisk, radny Rady Gminy Kołbiel kadencji 2014-2018.

Józef Grzegrzółka 
Radny Rady Gminy Osieck w latach 1990-1994, mieszkaniec Rudnika. Zmarł 31 sierpnia 2009 r.

Stanisław Grzegrzółka 
Radny Rady Gminy Osieck w latach 1990 – 1994; 1999- 2014, mieszkaniec Augustówki. Zmarł 4 kwietnia 2020r.

Zdzisław Jałocha
Mieszkaniec Chrosny, radny Rady Gminy Kołbiel kadencji 2002-2006, 2006-2010.

Jerzy Janik 
Radny Rady Gminy Osieck w latach 1990 – 1998, mieszkaniec Osiecka. Zmarł 1 stycznia 1999 r.

Jan Kępkowicz
Prezes Komitetu Niesienia Pomocy Pogorzelcom w Sobieniach-Jeziorach, długoletni pedagog, przepracował jako nauczyciel 50 lat, w tym 40 lat na pełnym etacie i 10 lat na pół etatu, kierownik szkoły w Sobieniach Jeziorach, był w zarządzie Akcji Katolickiej w Sobieniach Jeziorach ukonstytuowanej 09.12.1934 r., prowadził chór dziecięcy, który występował na mszy św. szkolnej. Mieszkał w Sobieniach-Jeziorach na ulicy Cmentarnej. Założył Komitet Obywatelski, który pomagał pogorzelcom w odbudowie po pożarze ul. Piwonińskiej i ul. Cmentarnej w 1929 r. Urządził cegielnię, w której produkowano cegłę do odbudowy dla pogorzelców. Opowiadał o sukcesach szkoły w Sobieniach Jeziorach. Wykorzystywał wszelkie okazje do rozśpiewania i roztańczenia młodzieży. Dzięki działalności kulturalnej szkoła zdobyła pianino i fundusze na centralne ogrzewanie. Był autorytetem moralnym. Nawet władze komunistyczne nie śmiały skłaniać go do wstąpienia do partii rządzącej. Zmarł 04.01.1993 r. żył 90 lat.

Jan Krzewniak (1854-1936)
Pochodził z Podlasia, z rodziny wieśniaczej i wychowany w duchu patriotycznym. Jako bardzo zdolny uczeń ukończył w wieku 17 lat seminarium nauczycielskie w Siennicy. W r. 1873 został kierownikiem szkoły w Karczewie. Przy pomocy księdza Pyzalskiego i Zygmunta Kurtza, który podarował drewno z wycinki lasów pod tory kolei nadwiślańskiej, pobudował szkołę murowaną, zastępując szkółkę drewnianą o jednym nauczycielu. Teraz szkoła miała dwie sekcje: męską i żeńską. Wychowywał swoich uczniów w patriotyzmie, nauczał zakazanych przez cara przedmiotów jak język polski, historia i geografia. Prowadził przez długie lata karczewskie księgi parafialne, bo chociaż tutejszy organista pięknie śpiewał, to jednak nie umiał prowadzić akt w języku rosyjskim. W czasie rewolucji 1905 r. organizował manifestacje szkolne, domagające się polskiej szkoły. W 1906 zmuszony został iść na emeryturę. Kiedy w 1915 r. Rosjanie opuścili nasz kraj Jan Krzewniak wrócił na stanowisko kierownika szkoły i był nim do 1936 r. Zasłużony dla miejscowego szkolnictwa zmarł 3 września 1936 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu. Jego nazwiskiem nazwana jest jedna z ulic miasta

Aleksander Kurdej
Mieszkaniec Sufczyna, radny Rady Gminy Kołbiel kadencji 2002-2006.

Barbara Kurek 
Radna Rady Gminy Osieck w latach 1994 – 1998, mieszkanka Augustówki. Zmarła 28 kwietnia 2018 r.

Stanisław Lemieszkiewicz 
Radny Rady Gminy Osieck w latach 1990- 2009 i jednocześnie Sołtys miejscowości Sobienki, mieszkaniec Sobienek. Zmarł 5 listopada 2009 roku.

Ks. Eugeniusz Matyska (1922-2010)
Proboszcz Parafii Osieck w latach 1984 - 1997, a później emeryt i rezydent w Parafii Osieck. Oddany Bogu i ludziom, przejawiał szeroko pojętej miłości do ojczyzny, często głosił kazania patriotyczne. Przeżywał głęboko wszelkie wydarzenia z kraju i parafii. Mówił krótko i zrozumiale dla wszystkich. Kochał swoich parafian, a jego uśmiech i dobroć budziły szacunek i zaufanie. Zmarł 15 sierpnia 2010 roku.

Jerzy Możdżonek
Mieszkaniec Rudna, radny Rady Gminy Kołbiel kadencji 2002-2006.

Stefan Niziński
Urodzony w 1899 r. w Woli Gruszczyńskiej koło Wilgi, zmarł 17.07.1967 r., Wielki człowiek, katolik, samarytanin, niedościgniony wzór lekarskiego oddania dla chorych, założyciel szpitala chorób zakaźnych w domu pożydowskim przy ul. Cmentarnej w Sobieniach Jeziorach. W latach okupacji niemieckiej uratował życie wielu ludzi podejmując się zabiegów rutynowo wykonywanych w warunkach szpitalnych. Z wielkim oddaniem leczył mieszkańców z Sobień-Jezior i okolicznych miejscowości przez prawie 40 lat.

Marian Olszewski
Piłkarz, trener i wychowawca. W latach 50-tych i 60-tych grał w Mazurze. Był czołowym piłkarzem klubu LKS „Mazur” Karczew, Jego talent strzelecki. Jako jego utalentowany strzelec , doprowadził klub do zwycięstw w III Lidze. Był wychowawcą całych pokoleń piłkarzy Mazura. W 2001 roku MZPN przyznał mu tytuł Najlepszego Trenera-Wychowawcy Młodzieży 80-lecia na Mazowszu.Prowadził treningi z dziećmi, pod okiem kamer telewizyjnych w programie "Piłkarska kadra czeka". W ostatnim czasie jako honorowy członek klubu LKS Mazur Karczew, rzadko pojawiał się na meczach. Na jego cześć karczewskiemu stadionowi nadano jego imię.

Ksiądz Kazimierz Siwak (1907-1979)
Po ukończeniu gimnazjum w Otwocku studiował w Seminarium Metropolitalnym w Warszawie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1930 r. Był magistrem teologii i historii. Uczestniczył w kampanii 1939 r. jako kapelan w armiach generałów Kutrzeby i Bortnowskiego w stopniu kapitana. Brał udział w bitwie nad Bzurą. Odznaczony został Krzyżem Walecznych i Krzyżem AK. Przez wiele lat był spowiednikiem Prymasa Tysiąclecia Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Był proboszczem w Skułach a potem od 1958 r. w Piasecznie. Zebrał wiele dokumentów dotyczących historii Karczewa. Te obszerne, zgromadzone przez niego zbiory, zostały wykorzystane w monografii "Karczew, dzieje miasta i okolic".

Feliks Sulbiński
Radny Rady Gminy Osieck w latach 1990 - 1998, sołtys miejscowości Wójtowizna, mieszkaniec Wójtowizny, Zmarł 2 lipca 2010 r.

Kazimierz Urbaniak
Mieszkaniec Gadki, radny Rady Gminy Kołbiel kadencji 2002-2006, 2006-2010, 2010-2014, 2014-2018.

Bernard Jan Wojciechowski (1955-2017)
Radny Rady Miasta Otwocka kadencji 2014-2017.

Ksiądz Władysław Żaboklicki (1863-1918)
pochodził z ziemi węgrowskiej. Święcenia kapłańskie uzyskał w 1888 r. Proboszczem karczewskim został w 1906 r. po śmierci proboszcza Feliksa Pyzalskiego. W 1908 wybudował "Organistówkę" czyli dom dla organisty i służby kościelnej, w którym także znajdowała się sala teatralna, gdzie ksiądz zorganizował życie kulturalne oraz teatr amatorski. Założył w Karczewie pierwszą w powiecie Ochotniczą Straż Pożarną (1906), spółdzielnię gminną, wielobranżowy sklep spółdzielczy, oraz tzw. Kasę Stefczyka, udzielająca pożyczek ludności. Uruchomił cegielnie pod Karczewem, bardzo ważną dla miasteczka, zorganizował kursy kroju i szycia dla kobiet, chór parafialny, naukę tańców dla młodzieży. W domu parafialnym uruchomił kino a w 1907 założył pierwszy telefon w spółdzielni "Karczewianka". 29 października 1911 ksiądz Władysław Żaboklicki zostaje odwołany ze stanowiska proboszcza przez Kurię i powołany na stanowisko dziekana do Skierniewic. 2 lipca 1916 r. na usilne prośby, kierowane do władz kościelnych powrócił do Karczewa na probostwo. Powrócił jako inwalida, z odjętą nogą. Chociaż chory witany był triumfalnie i mimo kalectwa, wykazywał pełnię sił twórczych. Od razu zorganizował Związek Młodzieży z sekcją dokształcającą i teatralną. 6 marca 1918 musiał jednak iść do sanatorium i zmarł po dwóch tygodniach. Był proboszczem do 24 lutego 1918 r. Zmarł 20 marca 1918.

Michał Żelazo
Mieszkaniec Rudna, radny Rady Gminy Kołbiel kadencji 2006-2010, 2010-2014.